“ถึงว่าการที่เรียนรู้วิชาหนังสือมากไม่เป็นการเที่ยงแท้ว่าจะทำให้ผู้เรียนรู้นั้นเป็นคนดีอย่างเดียว ด้วยเหตุว่าความประพฤติพื้นเดิมของผู้ที่รู้นั้น เมื่อได้รู้วิชาแล้วแต่ชอบใจในทางประพฤติชั่ว ก็จะพาไปให้ชั่ว ถ้าชอบใจในทางประพฤติดี ก็จะพาให้ดีได้เป็นความจริงอยู่ ก็แต่เกิดมาเป็นมนุษย์เมื่อเรียนรู้แล้ว ย่อมจะอยากประพฤติการซึ่งตัวเห็นว่าเป็นความดีอยู่ด้วยกันทั่วหน้า ถึงแม้ว่าทางประพฤติซึ่งผู้นั้นคิดว่าดี จะไม่เป็นที่สรรเสริญไปได้ทั่วหน้าว่าดีจริงโดยรอบคอบ ก็คงยังมีความดีอยู่ในประพฤตินั้นอย่างใดอย่างหนึ่ง ผู้ที่คิดเห็นว่าดีจึงอาจยืนยันว่าเป็นความดีได้ เพราะฉะนั้น การเรียนรู้ของคนทั้งปวง คงจะเป็นเหตุทำให้ตัวผู้เรียนรู้ดีขึ้นได้อย่างใดอย่างหนึ่ง มากกว่าที่ทำให้ชั่วเสียไปเพราะเรียนรู้หลายสิบเท่า แลคงจะมีส่วนได้มาข้างดีมากกว่าผู้ที่ไม่ได้เรียนรู้เป็นแน่แท้ไม่พึงสงสัยเลย”
(พระบรมราโชวาทรชกาลที่ 5 ในการพระราชทานรางวัลแก่นักเรียนที่โรงเรียนพระตำหนักสวนกุหลาบ พุทธศักราช 2432)
ข้อมูลจาก หอประวัติจุฬาฯ
#หอประวัติจุฬาฯ #ChulaMemorialHall
